جایی به من بدهید ،  دورترین دلتنگی آدمی با من است

گفته بودم

روزی باران دریا را خیس خواهد کرد . . . و تلخ ترین روز ماه خواهد رسید

و تلخ ترین تبخیر

آسمان را سیاه خواهد کرد

جایی به من بدهید ،  تمام دلتنگی آسمان با من است

گفته بودم

شبی ماه آب خواهد شد ...  و تمام پنجره ها غریب

و زمین تنها خواهد مرد

جایی به من بدهید  ، تمام تنهایی زمین با من است

گفته بودم روزی

تمام عکس هایمان را از زندگی پس می گیریم

گفته بودم دیگر 

 از آسمان هواپیمایی نمی گذرد ، و هیچ مسافری به جهان نمی رسد

و ما با چترهای بسته به دنیا می آییم ، و ما با چترهای باز به خواب می رویم

 جایی به من بدهید

شاید یکی از میان ما

شب کوچکی از نخستین شادمانی را به یاد آورد

شب کوچکی که زیر ماه

شب کوچکی کنار چند شعر ساده ی روشن

شب کوچکی میان تمام شب های دنیا ، شبی که ابتدای کلمات بود

جایی به من بدهید

 جایی برای خندیدن

 جایی برای خیره شدن

شب کوچکی از تمام دنیا با من است 

.......

ای نازنینم

گرچه...

گرچه در سینه جای دل دنیایی از غمها دارم

اما برای عاشقی کردن برایت

دنیایی از دلها را کم دارم

عشق تو رنگین کمان است

برای داشتن عشقت

باران نیاز است ابر نیاز است و آسمان و نور

باران اشکم

ابر چشمانم

آسمان ...

آسمان شبهای عاشقی است

اما ...

نور کجاست ؟

ای ماه من نور از توست

تو ماه منی امید از توست ...

کاش

کاش می شد یک شب به ماه رسم من

تا ببینم روی ماهت را گلم

در شبهای تار من ماه کجاست ؟

کجاست ؟

در بی قراری های من آرام جان کجاست ؟

کجاست ؟

آه

دنیا چنین بودست و چنین است ...

دل بی قرار و  آرام جان نیست شبها تار ولی روی ماهش نیست ...

نمی گویم نیست

ولی روی ماهش نیست

من تورا می خواهم

بی تو همه نیست و هیچ هست

کاش یک شب ماه را در آغوش بگیرم

کاش من

سیاهی

نور را در آغوش بگیرم ...

می نشینم تا صبح باز هم شب شود

شبی عاشقانه با یار اما

اینبار نه با صدایش تنها

می نشینم منتظر تا روی ماهش را ببینم ..

نکند شقایقی را که سروده ام تو هستی
نه تو بهتر از شقایق به کلام من نشستی

به دلم سپرده بودم که ز عاشقی حذر کن
تو مگر که فال ما را به کدام سبزه بستی؟

به قفس رمیده بودم ز عذاب بی وفائی
که تو با نگاه نازت قفس مرا شکستی

ز کدام قبله آئی که به رنگ لاله هائی
ز کدام سبزه هستی که ترا نچیده دستی

به دلم چنان نشستی که خطا نکرده مستم
دگر از خدا چه خواهم پس از این سرور مستی

اگرم تو یار باشی غزلی زجان سرایم
که قدم قدم بنفشه بدمد ز خاک هستی

سفری به باغ خواهم که سلام صبح گویم
به نسیم سبز رنگی که پیام آن تو هستی

به غروب میرسیدم که تو چون سحر دمیدی
بدم ای طلوع روشن که مرا ز غم گسستی

دل من در سبدی عشق به نیل تو سپرد

نگهش دار به موسی شدنش می ارزد

انسان توی زندگی آنقدر وقت نداره که همیشه عاشق باشه؟

یا ازش میگیرن

یا عشقش از او جدا خواهد شد

یا خود او جدا خواهد شد.