آهنگ جدید و بسیار زیبای شادمهر عقیلی به نام تقدیر

برای دانلود می تونید روی لینک زیر کلیک کنید دانلود کن!

نازنین       

شاید زندگی آن جشنی نباشد که آرزویش را داشتی اماحال که به آن دعوت شدی تا می توانی زیبا برقص(چارلی چاپلین)

 می روم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه خویش 

به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش 

می برم تا که در آن نقطه دور 

شستشویش دهم از رنگ نگاه 

شستشویش دهم از لکه عشق

زین همه خواهش بیجا و تباه 

می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ای جلوه امید محال 

می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند باد وصال 

ناله می لرزد
می رقصد اشک 

آه بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه جوشان گناه 

شاید آن به که بپرهیزم من
بخدا غنچه شادی بودم

 دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم صد افسوس 

که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست 

می روم خنده به لب ‚ خونین دل
می روم از دل من دست بدار 

ای امید عبث بی حاصل

…
هر کجا هستم ، باشم،
آسمان مال من است.

پنجره، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است.
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچهای غربت؟من نمی دانم
که چرا می گویند: اسب حیوان نجیبی است ، کبوتر زیباست.
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد.
چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.
واژه ها را باید شست .
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.
چترها را باید بست.
زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست.
زیر باران باید با زن خوابید.
زیر باران باید بازی کرد.
زیر باران باید چیز نوشت، حرف زد، نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی ،
زندگی آب تنی کردن در حوضچه “اکنون”است.

رخت ها را بکنیم:
آب در یک قدمی است.

روشنی را بچشیم.
شب یک دهکده را وزن کنیم، خواب یک آهو را.
گرمی لانه لکلک را ادراک کنیم.
روی قانون چمن پا نگذاریم.
در موستان گره ذایقه را باز کنیم.
و دهان را بگشاییم اگر ماه در آمد.
و نگوییم که شب چیز بدی است.
و نگوییم که شب تاب ندارد خبر از بینش باغ
…

تو به اندازه تنهایی من زیبایی ، من به اندازه زیبایی تو تنهایم

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم، که داغ بوسه پر حسرت ترا
با اشک های دیده ز لب شستشو دهم

رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم

رفتم مگو، مگو، که چرا رفت، ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

از پرده خموشی و ظلمت، چو نور صبح
بیرون فتاده بود به یکباره راز ما

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی

رفتم، که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم
از خنده های وحشی توفان گریختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
دیگر سراغ شعله آتش ز من مگیر

می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت به تلخی گریستم

نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
دیدم که لایق تو و عشق تو  نیستم

                     و می دانی که از یادم نخواهی رفت!